“ ya lah…engkau jangan haraplah…”

“ ya lah…engkau jangan haraplah…”

Masih terngiang-ngiang kata-kata mereka di cuping telinga saya.

“ izzati… engkau nak pegi jumpa dengan ustaz tu?. Engkau nak cakap yang engkau ni budak law dulu so dia boleh consider kalau engkau tak pandai arab?”

“ ya lah…engkau jangan haraplah.. izzati. Ustaz tu tak akan consider punya. Balik-balik dia akan cakap kenapa tak berusaha dulu”.

Kata-kata ini dikembalikan kepada saya setelah saya mengajak mereka berdua berjumpa dengan lecturer yang mengajar saya dalam subjek arab.

Ketika kata-kata ini dihamburkan, saya merasakan pilu sekali. Mengapakah, niat saya untuk bertemu dengan pensyarah itu dimatikan oleh sahabat-sahabat saya. Sedangkan, saya hanya mahu meminta nasihat daripadanya bagaimana seharusnya saya memulakan langkah untuk belajar bahasa arab daripada bawah. Sungguh, saya sudah lama lupa mengenai ‘irab, nahu mahupun soraf. Kalau ingat pun, satu dua je pun.

Kata-kata mereka ini meresahkan saya. Sesungguhnya, saya takut sekali mendengar umpatan atau mengumpat para pensyarah. ya Allah, pensyarah itu baik sangat. Saya menolak sangkaan buruk mereka itu dalam hati.

Niat saya untuk bertemu dengan pensyarah tersebut mati begitu sahaja.

erm...

Walaupun, pada kelas pertamanya saya sudah kena berdiri kerana tidak dapat menjawab soalan nahunya yang mudah. Namun, saya tidaklah terasa hati ataupun marah kepada beliau. Memang, malu kerana kena berdiri. Namun, impak daripada denda beliau itu membuatkan saya mahu membuktikan bahawa saya juga boleh pandai arab seiring dengan sahabat sekelas yang masuk ke unisza dengan STAM atau lulusan diploma pengajian Islam.

Beliau baik rupanya

Beberapa minggu kemudian, takdir Allah yang mahu saya memperlihatkan kebaikan pensyarah tersebut. Saya mahu bertemu dengan pensyarah lain yang berdekatan dengan bilik pensyarah subjek arab saya itu. namun, tiada. Jadinya, mahu tak mahu saya terpaksa mengetuk pintu bilik pensyarah subjek arab itu untuk bertanyakan tentang pensyarah yang saya mahu ketemu.

“meh masukla”, ajak ustaz.

“ tak pe ke ustaz…ganggu ustaz je”. Saya berkias. Sebenarnya, takut dalam hati.

“ tak pe mehla.. borak2”

“ok..”.

Saya ajak sahabat saya yang menemani saya masuk bersama. Sahabat saya itu malu –malu masuk sebabnya dia pelajar daripada jabatan lain.

Begitu, rupanya ustaz. Baik sangat. Langsung tak sama dengan kata-kata sahabat saya yang dulu. Saya sempat berterima kasih kepada beliau kerana beliau mendenda saya dengan berdiri. Kalau tak, mungkin saya tidak akan berusaha untuk mempelajari bahasa arab.

“ustaz, terima kasih ye suh saya berdiri…sebab berdirilah malam-malam saya wat studi group.. kul 11 malam baru balik.”

Beliau tersenyum mendengar kata-kata saya itu.

Erm…sengaja saya tekankan da word balik pukul 11 malam. Hehe. Nak ustaz tahu betapa saya nak sangat pandai bahasa arab.

First time boleh duduk bila disoal

Untuk beberapa kali, beliau mahu test saya tentang nahu dalam kelas.

“hah, izzah, jawab sekali…”

“rasanya…:

Saya menjawab..

“ok, betul”

Lega rasanya..first time betul bila disoal…

Attention: pensyarah subjek ini selalu je panggil saya Izzah bukan Izzati. Tak tahu kenapa.

dalam kelasnya,  beliau tak garang. senyum je. gelak-gelak pun ada. cuma, kalau tak boleh jawab kena berdiri tu aje. dan sekarang ni, baru kawan-kawan dalam kelas tahu bahawa denda yang beliau laksanakan itu adalah untuk kebaikan kami;student beliau!

Thanks a lot, Ustaz!

Mentor saya!

Ya, kerana kena berdirilah, saya sanggup ke surau saodah untuk belajar bahasa arab daripada sahabat saya. di sana kami belajar nahu bersama. Dan selepas jam 11 malam, saya akan balik seorang diri ke kolej kediaman saya.

Kerana kena berdiri juga, saya bertemu dengan mentor saya hampir setiap ahad. Adakalanya hampir tiga jam berada di bilik beliau semata-mata belajar bahasa arab. Sungguh saya kagum dengan semangat mentor saya yang mahukan manteenya pandai bahasa arab.

Kadang-kadang masa belajar dengan mentor, ada juga kena marah. Hehe.

“ yang ni pun tak tahu? Lailahailallah! Enti ni pelajar syariah..ish”.

“ ustaz.jangan marah...dulu saya bukan student syariah”. Saya tersenyum 

mendengar keluhan mentor saya. Yalah, memang patut pun saya kena marah.

Namun, setelah beberapa kali ahad bertemu dengan beliau, saya mencuba membaca kitab arab (bertalaqqi) dengan beliau;mentor saya. Alhamdulillah memberangsangkan. Sudah sikit salah baris ketika baca.

erm...

Masih ingat ketika belajar dengan mentor, mentor ada menitipkan banyak pesanan dan nasihat. Salah satunya berkaitan dengan bahasa arab. Kata beliau:

“sebenarnya enti ni belajar bahasa arab sebab apa? Sebab nak pandai? Atau sebab nak baca kitab arab dengan betul? Sebenarnya itu bukan tujuan belajar bahasa arab. Tujuan kita belajar bahasa arab adalah ubudiyyah.”

Tambah beliau lagi

“ana berdoa ana nak pandai bahasa arab kerana ana nak berdoa dengan bahasa Rasulullah..”

Ketika mendengar titipan ini, syahdunya rasa di hati.

Thanks a lot, mentor!

Kesimpulan

1)      Jauhi mengumpat para pensyarah;guru

2)      Bersangka baik dengan para pensyarah atau guru. Mereka bertegas dengan kita pasti ada sebabnya.

3)      Kalau nak sesuatu, berusaha. Jangan mengalah! Cayoik3!

4)      jangan dengar kata-kata yang boleh menjatuhkan anda.

5)      Sayangi para pensyarah

6)      Berterima kasihlah kepada pensyarah anda

saya sayang para pensyarah saya!